.....and the waterproof roof!?

En weer 2 weken doldwaze klusweken te bloggen! Wat een feest! Alhoewel een feest was het niet altijd.
De stalling en parkeergoden blijken ons niet gunstig gestemd. De sunrise stond voor de deur te staan, bij gebrek aan een geschikte stalling.  Voorzien van een prachtig blauw zeil, omdat zij net als iedere dame van een zekere leeftijd, nog wel eens last heeft van lekkage.

Op zich vonden wij deze constructie prima, ook de buren waren vol interesse en begrip, helaas was de lokale parkeerwacht iets minder enthousiast. Hij vond het namelijk nodig om ons te voorzien van een briefje onder de ruitenwisser. En hoewel wij bij 45 euro ons lesje ook wel hadden geleerd, schreef hij 95 euro op het briefje. Wij ook van jou, officer handsome…

Nou ja, je moet leren vallen voordat je leert lopen…

We hebben inmiddels een mooi plekje langs de Vliet gevonden waar de sunrise kan staan, op dagen dat wij hard werken voor die 95 euro’tjes.

Met frisse moet halen wij haar nu iedere zaterdagochtend op, om lekker aan de slag te kunnen. Zo ook afgelopen zaterdag. Met enige assistentie van de Twingo, konden we de camper starten. Of nou ja enige assistentie….. Nadat Robert de parkeerplaats  zo’n 100m had verlaten (dus met behulp van startkabels) kreeg hij een briljante ingeving:  ‘he, daar zit dat knopje om van LPG naar benzine te schakelen hoe werkt dat eigenlijk??’. En hij schakelde.
De camper moppert een beetje maar schakelt dan keurig over op benzine! Al voor een stoplicht staande dacht die beste jongen, laat ik hem maar weer terugschakelen naar LPG. Nou dat blijkt dus niet zo’n goed idee als je stilstaat. Again the Twingo came to the rescue! Wat houden we toch ook veel van dat kleine witte auto’tje. Dat er een kleine verkeerschaos ontstond deerde niet, want mensen, de zon scheen! En hoe!

Want de weer- goden staan dan wel weer aan onze kant, en die wonnen het met 10-1 van de parkeer-goden afgelopen weekend (blogschrijver steekt tong uit).

En wat doe je als de zon schijnt!?

Juist! Het dak repareren!! Vele uurtjes zaten wij gewapend met een plamuurmes op het dak. Alle oude verflagen (en dat waren er nogal wat) zijn verwijderd. Ook alle creatieve ‘Help er is lekkage, we plakken er iets op!’- oplossingen zijn verwijderd.
Terwijl wij zo zitten te krabben op het dak trekken we aandacht. Vooral kinderen vergroten hun ogen en hun mondjes vallen open. ‘mama, wat doen die meisjes (haha) op het dak’.

Ook de grote mensen kijken en zwaaien of lachen naar ons. Ik vraag me steeds af of ze het heel leuk vinden of dat ze denken dat we knettergek zijn geworden. Ik hou het maar op het eerste. Ook de goede adviezen in plat Haags uit ons buurcafe Heeswijk zijn niet van de lucht. ´Mooi campahtjah, volkwaguh he, ken je nog jaruh mee rije jongahs!´

Kortom wij vermaken ons wel. En het dak!? Daar zit iets op, waarvan de verpakking beweert dat we het nog jaren drooghouden.  We geloven er heel erg, enorm, helemaal in (ivm karma).