Danisch delight

Sleutel bij de buren voor de plantjes?
Check.
Gas uit?
Check.
Camper volgepropt?
Check.
1000 dingen om het kind te vermaken onderweg?
Check.

De navigatie staat in noordelijke richting. De motor start met wat tegenzin, maar al snel laten we ons huis, de straat en de stad achter ons.
Normaal gesproken hét moment dat je alle sores achter je laat. 

Het lukt mij niet.

Ik doe braaf wat ik hoor te doen. Schenk koffie in, deel boterhammen uit, speel 'zoek de rode auto's' (x 1000) en betaal bij de tank. Maar hoeveel clichématige vakantie handelingen er ook volgen, het bijbehorende vakantiegevoel volgt niet. 

Als we bij ons eerste tussenstopje een idyllisch meer aantreffen en een spontane zwemsessie inlassen is er wel een kort zen momentje. Maar helaas; al snel schiet er weer van alles door mijn hoofd. In die gedachten zit opvallend vaak het woordje 'moeten'. Daar ben ik me bewust van, maar het lukt me toch niet om deze gedachten achter me te laten.
De kilometers laten we ondertussen wèl achter ons. De Sunrise brengt ons naar een volgend plaatsje dat niet zou misstaan in een must-see vakantiegids. Een dromerig Deens vakantiedorp en een campingplaats met zeezicht, waar je (theoretisch gezien) 10 keer de radslag kunt doen zonder bij de buren te raken. De zon schijnt ook nog eens harder dan ik hebben kan, want ik blijk nog steeds niet in staat het allemaal binnen te laten komen.

Gelukkig zijn en ontspannen. Zélfs als alle omstandigheden er zijn om die emoties te voelen, is het voor mij geen vanzelfsprekendheid. Sterker nog, hoe zonniger de omstandigheden, hoe duidelijker het contrast is met wat er bij mij van binnen gaande is. Ik frustreer me er over dat ik niet in staat ben de knop om te zetten:

Ik moet nog 1000 dingen voor mijn werk. Ik moet nu bedenken wat we zo eten. Ik moet een leukere moeder zijn. Ik moet een plan maken voor deze vakantie. Ik moet nadenken over mijn carrière. Ik moet een planning maken voor onze klusjes... 

En zo zou ik nog wel een uurtje door kunnen gaan. Met gemak. Maar dan haken jullie af, want wat bèn ik toch een zeikerd. Daar moet ik trouwens ook iets aan doen.
Dit laatste krijg ik pijnlijk bevestigd van mijn ega, die mij niet zo'n gezellige reisgenoot vindt.

Nét voor we een volgend plaatsje willen aandoen valt de kleine blonde wervelwind ook nog eens een gat in zijn kop tegen onze Sunny. Het loopt goed af, in het ziekenhuis met een pleister en een ijsje, maar ik huil harder dan nodig is. 

Er komt narigheid uit. 

Omdat ik recent een miskraam heb gehad en de wereld maar doordraait. Omdat ik niet weet wat ik met dat gevoel aanmoet. Omdat ik niet goed kan uiten wat ik dan eigenlijk voel. Omdat ik me veel te druk heb gemaakt over werk, huis en camper. Omdat de zon schijnt en het vakantie is en dan hoor je blij te zijn. Punt.

Aha. Daar komt een aap uit de mouw. Het mag er allemaal niet zijn. Maar het is er. En mag ik niet, net als zoonlief, gewoon hard huilen tot het echt over is!?

Een dag later. Kind doet een slaapje. Het is 30 graden.  Ik lig onder een boom en denk alleen 'ik hoor vogels, wat een lekker briesje' en 'ik doe heeel even mijn ogen dicht'....

Als ik een uur later wakker wordt, is er even niks. Ik voel geen moeten meer. Alleen een enorme moeheid. En dat mag er zijn, ik laat het toe. Er is minder spanning. En dat wat er nog is, is oké. Onbelangrijk wat anderen vinden.
Weer iets minder om je druk over te maken. 

Check.

Mocht je nu denken: wat heeft dit alles met de camper te maken? Nou, het grote bruin/oranje gevaar heeft er (mede) voor gezorgd dat ik mijn strategie van doordraven niet meer kon toepassen. Waarvoor dikke dank Sunrise. En als we toch bezig zijn: bedankt wonderschoon Denemarken; veel dank groot langharig mens en mooi klein mensje met het gaatje in je kop.
Èn een bedankje voor mezelf, omdat ik ergens in Scandinavië de ballen heb gevonden dit op te schrijven en te delen.

En weer popt er een liedje in mijn hoofd op. (Dit keer van het minder foute soort ;)

Tell me how to be in this world
Tell me how to breathe in and feel no hurt
Tell me how 'cause I believe in something
I believe in us

James Bay- Us

https://m.youtube.com/watch?v=s31XTrGJchQ

Screwed!

Een hete Zondag in Gouda, 14.00, 6 dagen voor vertrek. 

Als ik ons huis uit loop zie ik het welgevormde achterwerk van mijn echtgenoot uit de camper steken. Ik ruik ik een olielucht. Om hem heen staat een onnoemelijke hoeveelheid tangen, sleutels en lege flessen.
AAaaakmkjvkjwepfjpwjfpjkjgfkugkhiulhoiluhouhouy80ujhvjjhncnjfcjmerokifo23eHij kijkt content op. “Servicebeurtje is bijna klaar, schat!”.
Ook ik heb mijn steentje bijgedragen; de campergordijnen zijn gewassen, zwembroeken, flipflops en regenjassen liggen keurig ingepakt te wachten op vertrek. De gang staat vol kratten met boodschappen (drank!). We lijken er helemaal klaar voor, ons nieuwe avontuur. Na een jaar vol turbulentie vinden wij dat we deze vakantie erg hebben verdiend en mijn hemel, wat hebben we zin. Bij het avondeten komen we samen tot de conclusie, dat op tijd klaar zijn voor vertrek (zonder stress) wel een erg goed begin is van het vakantiegevoel. Scandinavië (al lang op de wishlist!) here we come!

Een zeer hete maandag, 16.00, 5 dagen voor vertrek.

De telefoon gaat. Mijn echtgenoot. ‘Hoe gaat het bij jou?’; vraagt hij wat bedrukt.‘Goed, hoor!’; antwoord ik, opgewekt. ‘Ik ben bij mijn moeder om samen met haar nieuwe gordijntjes te maken voor in de slaapkoof. Om eerlijk te zijn, doet zij al het werk en kijk ik toe, maar dat is verder niet van belang hier.
‘En bij jou?’. Aan de telefoon hoor ik eerst even niks, dan een diepe zucht en daarna volgt een verhaal met daarin vrij veel scheldwoorden.
Ik heb een technisch inzicht van lik-me-vessie, maar ik probeer het nu toch aan jullie uit te leggen. In onze camper bevinden zich 8 kleppen. Onthoud even dat kleppen cruciaal zijn voor een motor. Deze dingen zijn voor ons inmiddels een hoofdpijndossier (ooit werden we al eens door de ANWB thuisgebracht van vakantie door een falende klep).
Nu moesten ze dus nog ‘alleen even worden gesteld’. Dit doe je met een schroefje. Onthoud ook dat ze dit schroefje al heul lang niet meer fabriceren. 7 Sunrise kleppen werden soepeltjes gesteld.
Schroef nummer 8 besloot dat het, na 40 dienstjaren, wel mooi geweest was met zijn inspanningen. Hij brak. 1 gedeelte in allemaal kleine splintertjes, het andere gedeelte bleef (rots-)vast zitten in de klep.
Een stemmetje in het hoofd van manlief zei, nèt voor deze ramp; ‘hmmm, dat gaat moeilijk, misschien moet nu je stoppen met aandraaien.’ Een ander stemmetje rook de vakantie al en zei ‘Kom op, even rammen, dan is het maar klaar!’ Het laatste stemmetje won.

Een warme Dinsdag. 17.00 4 dagen voor vertrek.

Na een dag hard werken komen echtgenoot en Peter binnen. Peter is een collega, oud- monteur en vooral beroepsheld. U kunt hem kennen van eerdere blogs. De mannen stellen een diagnose. Het einde van de Sunrise blijkt gelukkig niet in zicht. Zaterdag op vakantie gaan, wordt echter wel een uitdaging. We zoeken naar ons laatste restje optimisme.
Na een intensieve zoektocht vinden we ‘de schroef’ bij een garage in Made. De mannen weten die avond vast de oude schroef te verwijderen (en de 1000 losse stukjes uit het motorblok te vissen). Ik zet koffie en bijt nagels.

Een nog warmere Woensdag, 3 dagen voor vertrek.

12.00
Manlief werkt. Ik rijd met kind naar Made. Er blijken nog 2 schroeven te liggen bij de handelaar. ‘Zeldzaam spul aan het worden hoor!’; wrijft de beste man er nog even in. Ik koop ze maar gewoon allebei, rijd naar huis en bijt weer nagels.
17.00 

Na wederom een lange werkdag stappen de 2 mannen weer binnen. Ze nemen geen pauze, maar gaan direct aan de slag. 2 keer knipperen met je ogen en deze helden hebben de kleppen gefixt.
Nèt als je denkt dat je met je kont op het strand aan het Deense bier kunt, slaat opnieuw het noodlot toe. Een schroef van de nok- as breekt. Ik heb geen idee wat dit is en wat het doet, maar aan de gezichten van de heren kan ik zien dat het iets belangrijks is.... ‘#**%%’

Dat de handelaar in Made nog open is èn deze specifieke schroef ook heeft liggen, mag een wonder heten. Zo rijden we voor de tweede keer die dag naar het altijd gastvrije Brabant….
23.00
Een paar uur later voeg ik me met cola, koffie en wat angstzweet bij de heren in de Sunrise.
Er heerst tot mijn verbazing een vrij ontspannen sfeer. Er wordt gelachen en het aantal losliggende onderdelen is nog minimaal. Ik vraag me af of ik voorzichtig blij kan proberen te worden. De timing van mijn binnenkomst blijkt goed, ze willen de motor net gaan proberen te starten. Ik zie zweet op voorhoofden. Ik zie een hand richting de sleutel gaan. Ik zie twijfel. Ik zie de sleutel draaien. Hoor eerst een knal dan heel lang wat gepruttel.  En dan; het vertrouwde, maar vooral verlossende geluid van een oude, maar soepel draaiende motor. ‘Als een zonnetje!’ zegt Peter. De mannen high fiven. In mijn hoofd zet Mariah Carey in.

And then a hero comes along
With the strength to carry on

And you cast your fears aside

And you know you can servive
So when you feel like hope is gone 

Look inside you and be strong

And you'll finally see the truth
That a hero lies in you

Over camper twijfels & recovery

Toen we haar ophaalde kwam ze nog best goed uit de verf. Naast de vergane boerderij waarbij haar stalling staat leek ze aardig fier, onze Sunny, die we de laatste tijd minder aandacht hebben geschonken dan ze verdiende. 

Eenmaal thuis aangekomen in onze spliksplinternieuwe vinex wijk was het contrast helaas niet zo in haar voordeel. En daarmee ontstonden ook wel wat twijfels. 

Want dat betreffende nieuwbouw huis viel best tegen, klus-technisch dan. Laat ik het zo omschrijven; onze 2 jarige zoon is niet de enige in huis die ‘zelluf doen’ als levensmotto heeft. Dat is overigens geen klacht, integendeel. Het is wel een constatering. Een constatering die best veel (sowieso al schaarste) tijd en energie kost. 

Dus zo’n ietwat verpruttelde camper naast een ook nog on-af huis zien weekte ingewikkelde gevoelens los: tuurlijk, ik wil het ultieme campergeluk, maar een af huis en even totale klusrust is ook best een prettig voorstelbaar scenario. Dat we dan tijd hebben om in onze neuzen te peuteren, oneindig lange treinstellen te bouwen en slakken te kleien. Je kent het wel, van die normale gezinsdingen. En moesten we dus niet beter een all inclusive-je boeken, zoals de gemiddelde 30er doet!? Sunrise op marktplaats….!?

Dat laatste bleek eigenlijk geen optie, want dat we sowieso gingen rocken in het Vlaamse Werchter mèt Sunrise, zoveel stond vast. De tickets waren in huis, de dorst was groot en de line up nog groter. En daarom moest er geklust worden. Ingewikkelde gevoelens of niet. 2 weken de tijd om het dak waterproof te maken, want dat was dus nog al lek. Ik hoor u denken; ‘Och meisje, waar maak je je toch druk over!?’, maar ik stam nog uit de tijd waarin het nog wel eens wilde regenen in de Benelux, geachte lezer.

En daar ging ik. Gewapend met handschoenen, krabbers, een pet en factor 50. Op het dak zittende in de zon, met alleen jezelf en je oude kitprutjes, kun je veel loslaten, zo leerde ik. Meditatie van het zuiverste soort. Alle Sunrise herinneringen dwarrelde langs in mijn geest. De allermooiste plekjes, de leuke praatjes met mede campergekkies, het avontuur, de trots, en het enthousiasme van onze kleine jongen. Die stond overigens letterlijk met zijn handjes in de lucht te springen van blijdschap  toen hij haar voor het huis zag staan. En zo ging ik langzaam richting recovery wat betreft mijn camper twijfels.

Zelfs een halve zonnesteek, doordat ik met 30+ graden het dak zat te verven (tijdgebrek!), kon het groeiend optimisme de kop niet indrukken. En dat kwam heus niet allèèn door de heftige verfdampen.

Een weekend later stonden we er. Rock Werchter. Wat een festival (grooot) en wat een bands. En al koste het wat moeite om de juiste camping te vinden... Vlamingen blijken namelijk beter te zijn in het centreren van wegwijzers bij de eindbestemming, dan het verspreiden van de oranje hestjes in het festivalgebied. Arghhh, ruzie, gedoe. Maaaar: de moeite bleek beloond te worden met het allermooiste èn bovendien het enige schaduwplekje van de camping. Toch een puntje voor de Belgen. En dan ook op nog loopafstand van het festival terrein, precies een mooi loopje voor een b.v.o'tje. 

Plus: we hadden uitzicht op de aanlooproute. Waardoor we, onder het genot van een ontbijtje, alle paradijsvogels van Werchter uitgebreid konden begluren. En dat was niet erg, want zij bekeken ons ook. Al passerend zeiden de paradijsvogels dingen als; ‘Amai, schoon mobiel homeke.’ en ‘Zeg, das ne leuk kampeer gevalske.’.

Afin, deze veren in onze blije billen (+wat pintjes en muziek) waren meer dan genoeg overtuigend om ook de laatste restjes twijfel weg te vagen. 

Sunny blijft. 

En dat heeft ze mogen weten…

To be continued!