Over camper twijfels & recovery

Toen we haar ophaalde kwam ze nog best goed uit de verf. Naast de vergane boerderij waarbij haar stalling staat leek ze aardig fier, onze Sunny, die we de laatste tijd minder aandacht hebben geschonken dan ze verdiende. 

Eenmaal thuis aangekomen in onze spliksplinternieuwe vinex wijk was het contrast helaas niet zo in haar voordeel. En daarmee ontstonden ook wel wat twijfels. 

Want dat betreffende nieuwbouw huis viel best tegen, klus-technisch dan. Laat ik het zo omschrijven; onze 2 jarige zoon is niet de enige in huis die ‘zelluf doen’ als levensmotto heeft. Dat is overigens geen klacht, integendeel. Het is wel een constatering. Een constatering die best veel (sowieso al schaarste) tijd en energie kost. 

Dus zo’n ietwat verpruttelde camper naast een ook nog on-af huis zien weekte ingewikkelde gevoelens los: tuurlijk, ik wil het ultieme campergeluk, maar een af huis en even totale klusrust is ook best een prettig voorstelbaar scenario. Dat we dan tijd hebben om in onze neuzen te peuteren, oneindig lange treinstellen te bouwen en slakken te kleien. Je kent het wel, van die normale gezinsdingen. En moesten we dus niet beter een all inclusive-je boeken, zoals de gemiddelde 30er doet!? Sunrise op marktplaats….!?

Dat laatste bleek eigenlijk geen optie, want dat we sowieso gingen rocken in het Vlaamse Werchter mèt Sunrise, zoveel stond vast. De tickets waren in huis, de dorst was groot en de line up nog groter. En daarom moest er geklust worden. Ingewikkelde gevoelens of niet. 2 weken de tijd om het dak waterproof te maken, want dat was dus nog al lek. Ik hoor u denken; ‘Och meisje, waar maak je je toch druk over!?’, maar ik stam nog uit de tijd waarin het nog wel eens wilde regenen in de Benelux, geachte lezer.

En daar ging ik. Gewapend met handschoenen, krabbers, een pet en factor 50. Op het dak zittende in de zon, met alleen jezelf en je oude kitprutjes, kun je veel loslaten, zo leerde ik. Meditatie van het zuiverste soort. Alle Sunrise herinneringen dwarrelde langs in mijn geest. De allermooiste plekjes, de leuke praatjes met mede campergekkies, het avontuur, de trots, en het enthousiasme van onze kleine jongen. Die stond overigens letterlijk met zijn handjes in de lucht te springen van blijdschap  toen hij haar voor het huis zag staan. En zo ging ik langzaam richting recovery wat betreft mijn camper twijfels.

Zelfs een halve zonnesteek, doordat ik met 30+ graden het dak zat te verven (tijdgebrek!), kon het groeiend optimisme de kop niet indrukken. En dat kwam heus niet allèèn door de heftige verfdampen.

Een weekend later stonden we er. Rock Werchter. Wat een festival (grooot) en wat een bands. En al koste het wat moeite om de juiste camping te vinden... Vlamingen blijken namelijk beter te zijn in het centreren van wegwijzers bij de eindbestemming, dan het verspreiden van de oranje hestjes in het festivalgebied. Arghhh, ruzie, gedoe. Maaaar: de moeite bleek beloond te worden met het allermooiste èn bovendien het enige schaduwplekje van de camping. Toch een puntje voor de Belgen. En dan ook op nog loopafstand van het festival terrein, precies een mooi loopje voor een b.v.o'tje. 

Plus: we hadden uitzicht op de aanlooproute. Waardoor we, onder het genot van een ontbijtje, alle paradijsvogels van Werchter uitgebreid konden begluren. En dat was niet erg, want zij bekeken ons ook. Al passerend zeiden de paradijsvogels dingen als; ‘Amai, schoon mobiel homeke.’ en ‘Zeg, das ne leuk kampeer gevalske.’.

Afin, deze veren in onze blije billen (+wat pintjes en muziek) waren meer dan genoeg overtuigend om ook de laatste restjes twijfel weg te vagen. 

Sunny blijft. 

En dat heeft ze mogen weten…

To be continued!