Zweedse Zomers! DEEL 2

We rijden de boot af in het kustplaatsje Varberg. Even tanken (katching!) en door naar bestemming 1; een kleine camping aan het meer Bolmen, in the middle of nowhere. Als we bij de tank wegrijden en een rotonde nemen met de Sunrise kijkt mijn man in de zijspiegel.
Benzine gutst uit de tank.

Wij worden nog wel eens als chaotisch bestempeld. Zelf zeg ik liever dat we een sterke aanleg hebben voor avontuur en vertrouwen in de mensheid. Anyways, nádat we zijn omgekeerd en de tankdop hebben opgehaald bij de benzinepomp, laten we de stad achter ons en rijden we het binnenland in.
Het is al vrij laat en de zon zakt vol prachtige kleuren naar beneden. Het land maakt direct verwachtingen waar. Glooiende, stille dennenweggetjes. Fijn, fijn!

De camping is vol, maar niemand lijkt zich druk te maken over het feit dat wij intrek nemen op iets dat ooit een tennisbaan was. Het meer is meer dan schitterend. Wat op de kaart een klein meer lijkt, is in realiteit oneindig groot en vol met de prachtigste onbewoonde eilandjes van stenen en bomen. 

De volgende ochtend spotten we een VW T2 die er nog al ‘vertrekkerig’ uitziet en toevallig op het mooiste plekje van de camping staat. Zoals een echte Hollandse vakantieganger betaamt claimen we (na hun vertrek) de plaats met handdoeken en stoelen.
Nu alleen nog even camper verplaatsen naar droomplek en laat het relaxen maar beginnen!  If only... Zoals ik al eerder vertelde, weigerde de Sunrise het starten regelmatig. Zo ook nu, aarrgghh.

Het niksen onder een boom wordt al snel vervangen door een tennisbaan die functioneert als werkplaats, bezaaid met de motorkap, gereedschap en mannenzweet.

Het euvel is iets met elektra en wordt op mysterieuze wijze verholpen. Als in: er wordt wat gerommeld aan draadjes en hij start weer.  En nu de boel toch overhoop ligt, zorgt de rood aangelopen, zwetende man er ook voor dat de motor beter wordt afgesteld, waardoor we de rest van de vakantie weer ultieme Sunrise-power hebben. Puik.

De opvolgende dagen worden gevuld met kanoën, zwemmen, dutjes doen, koken, eten en rondjes lopen. Langzaam kom ik in een Zen staat van zijn. De natuur en het ‘kleine leven’ in de camper werken helend. Ik ben snel af van mijn telefoonverslaving en moet-gedachten. Onze kleine jongen geniet ook met volle teugen van het buiten zijn. Even is het leven zoals je het altijd zou willen zien. Stil en simpel.

Het smaakt naar meer. We rijden rond door een landschap waar de ene na de andere potentiële villa Kakelbond opduikt. Zo mooi en kleurijk, deze houten huizen. Ik fotografeer en smelt, kleine David slaapt lekker in zijn autostoel op de motorkap en we genieten van het roadtrippen(en de soepellopende Sunrise).

Onderweg komen we waarschuwingsborden tegen m.b.t. het lokale wildleven; zwijnen, herten en elanden. 

Omdat we niet het geluk hebben om ze ook daadwerkerlijk te spotten, gaan we naar een ‘elk farm’. Nadat we 15 euro hebben betaald om 4 door de hitte versufte elanden hebben zien liggen bestellen we maar snel koffie en wat lekkers. Zweden moeten het blijkbaar meer hebben van hun prachtige natuur en cultuur (zoals hun ‘Fika’) dan van 'spectaculaire' toeristische trekpleisters. En dat is meer dan prima.

Alhoewel… na enkele (wederom prachtige) ritjes staan we nu aan de kust.
Daar waar de sympatieke, maar te vaak beschonken, detective Wallander de misdaad bestreed. Met Ystad als levendig en pittoresk middelpunt.
Er is een museum op de plek die ooit diende als het politiebureau in de serie. En in dat museum blijkt ook nog eens de originele kleding van Saga en Hendrik uit 'the Bridge' te hangen. De fangirl in mij raakt direct over-enthousiast en vervalt in ernstig selfie gedrag.
Dit petieterige museum bleek ook voor de andere 2 gezinsleden de moeite waard. Er is een verkleed/kostuumhoek, 2 complete filmsets (in de vorm van een circustent en een ruimteschip) én een greenscreen. Aanradertje.

Als we ook nog een echt vikingfort hebben bezocht en veel strand uurtjes hebben gemaakt, is onze Zweedse tijd op. In Denemarken wachten namelijk nog Kopenhagen én reisvriend van welleer Edward met zijn gezin op ons. Ieder nadeel heb z'n voordeel. 

Maar voor vertrek wacht ons nog de enige echte 'Bron'. Oftewel DE brug uit de gelijknamige serie. Had ik al laten vallen dat ik daar erg van hou!? Ik laat de foto’s verder vertellen. 

PS Er kwam muziek in mijn hoofd.

Echoes start as a cross in you
Trembling noises that come too soon
Spatial movement which seems to you
Resonating your mask or feud
Hollow talking and hollow girl
Force it up from the root of pain

Never said it was good, never said it was near
Shadow rises and you are here

And then you cut
You cut it out
And everything
Goes back to the beginning

Hollow Talk

Choir Of Young Believers

https://www.youtube.com/watch?v=sepnIuRbYF4