zaterdag 6 december 2014

The crazy camperz and the Missing Link


Waar waren we ook al weer? Juist.
We werden naar huis gesleept eind september.

Al snel daarna werden de dagen korter en daalde de temperatuur, de herfst zet zijn zin door en de blaadjes dwarrelen melancholisch van de bomen.
Troosteloos stond de Sunrise op een parkeerplaats achter ons huis. Zucht. Het lijkt leek alweer eeuwen geleden dat we met een zonnetje op onze giechel zorgeloos door de Franse provincie toerden.  Ik betrap mezelf er op dat ik soms iets ga ‘lenen’ uit de camper en dan blijf ik even zitten in de camper. Ik zit daar dan het vakantiegevoel terug af te dwingen.
Hoe hard je je ook voorneemt dit jaar echt langer chill te blijven en niet te stressen na je vakantie, het dagelijkse leven en alle slechte gewoonten kruipen snel weer tevoorschijn en  ‘plof’ daar gaat je chill.  

Gelukkig ontmoeten we spontaan bij de benzinepomp een nieuwe campervriend; Tom. Hij heeft net een geweldige grote blauwe oude camper gekocht. Hij gaat er lekker mee naar Spanje, overwinteren. Hoewel ook hij wel even moeten wennen aan alles wat er komt kijken bij zo’n gevaarte, brengt hij bij ons weer wat vakantiegevoel terug. Robert helpt met klussen in zijn camper en Tom laat ons meegenieten van zijn muzikale talent. Gitaar+zang+wijntje= ‘plof’-> chill!

Ondertussen maken we ons ook wel zorgen over hoe verder met onze grote liefde. Want dat buitenstaan in ons koude kikkerlandje daar worden zomerse campertjes niet blij van. Maar ja, de diagnose van de ANWB meneer was duidelijk. Goede motor, maar wel serieuze problemen. Manlief krabte regelmatig aan zijn hoofd en zocht op internet naar onderdelen. Gelukkig; collega Peter blijkt serieus verstand van motoren te hebben en biedt zijn hulp aan. Is de redding nabij?
 

 
De mannen gaan aan de slag, de motor wordt helemaal uit elkaar gehaald en ligt in 100 stukjes verspreid door de camper.
Ik voel me nutteloos, dus doe wat ik hoor te doen. Koffiezetten, broodjes ei maken en regelmatig roepen dat het schafttijd is.
De technische kreten vliegen me om de oren en ik kan helaas niet invullen of ze hoopvol zijn of niet.
Ondertussen draait de pakketbezorger overuren om alle pakjes met onderdelen uit verschillende landen te bezorgen. Het zit niet mee. Schroefje A is te groot, Tangetje B doet het niet en Klepje C wordt al 30 jaar niet meer gemaakt…  

De parkeerwacht en de wijkagent hebben ondertussen klachten uit de buurt. Buurtbewoner(s) blijken zich te storen aan de Sunrise. Hun vakantie gevoel is schijnbaar ook onder het nulpunt gedaald.
We leggen uit dat we zelf ook echt graag willen dat de Sunrise ergens met een dak boven zijn hoofd staat, maar dat rijden een beetje lastig is zonder motor…. De gemoederen worden weer even gesust, want de wijkagent en de parkeerwacht vinden het stiekem dapper en leuk wat wij doen. Jammer dat mensen niet meer gewoon aan ons zelf iets komen vragen maar gelijk klagen bij oom agent. Weer een beetje chill zakt bij me weg. Adem in, adem uit.

 
 
 
 
Gisteren moest de grote dag zijn: Peter offerde weer zijn vrije uurtjes op  en de mannen gaan dapper aan het werk. Alles weer in elkaar en dan de sleutel omdraaien en dat magische geluid horen, dat is het doel van de dag!  Het is een regenachtige, koude sombere dag die zijn reputatie waar maakt.
Een paar uurtjes later blijkt het namelijk weer niet mee te zitten. Dus pakjesavond of niet, Robert en Peter klussen, geheel in stijl van een moderne zwarte Piet, dus met zwarte vegen, verder.

Als ik om 23.30 thuis kom van een hysterische pakjesavond zonder ‘oom Robot’, zijn de mannen nog bezig en helaas hoor ik geen motor draaien. Voorzichtig peil ik: ‘uhm schat, lukt het??’.  Het antwoord is zoals verwacht: “Nee het lukt niet… KAK! “
De 2 ‘pietjes’ ruilen teleurgesteld hun moersleutels in voor een alcoholische versnapering. Waarom start hij nou niet!!????

Iets met de druk/compressie!?
Ik zie dat het mogelijke ontbreken van druk in een motorblok zorgt voor een teveel aan druk in de koppies bij de mannen. Voorzichtig probeer ik nog sinterklaas-style te grappen; ‘pas maar op: straks  leidt dit gebrek aan compressie bij jullie tot een grote winter- depressie’.
Er wordt niet hartelijk gelachen. Me and my big mouth….

De volgende dag breekt aan en de zon schijnt. Altijd behulpzame buurman Arnold en zijn meisje zijn in het bezit van een compressiemeter. En wat blijkt, niks aan het handje. We hebben druk!!
Een niet goed afgestelde ontsteking was de enige missing link. En dan……. Afstellen, sleutel omdraaien en voor het eerst in ruim 2 maanden klinkt in ons oor; tuf, tuf, tuf, pruttel en VROOOOOOOOOM!

Robert moet bijna huilen van blijdschap.

Joepie de poepie!

Nu nog de laatste puntjes op de i en dan mag ze lekker in winterslaap met een dakje  boven haar hoofd. Ik ga nog snel een paar glazen warme choco in de camper drinken met de kachel aan, en dromen over dit voorjaar en alle mooie tripjes die ons weer staan te wachten als happy campers. He! PLOF! Daar is ie weer; mijn chill! ;).
 
Hiephoi allen!

PS ondertussen wachten wij met spanning af tot dit voorjaar. Het nieuwe caravanityboek komt uit en *tromgeroffel*: WIJ STAAN ER IN!
Zie hier deel 1 van het Caravanity boek.