Na een lange Sunrise-loze winter tellen we af naar eind April.
Sunny komt van stal en ze stelt ons niet teleur. Met een paar haperingetjes, waarvoor slechts een nieuwe accu nodig is, brengt ze ons 'snel' op de plek van bestemming voor een kleine voorjaarsbreak.
Het laatste tripje vorig jaar was een heel wat verdere reis, Ardèche. En ik ben eerlijk, ik zie altijd tegen als een berg op tegen lange reizen met een vaste eindbestemming. Ik ben meer van max. 300 km per dag en dan crashen we ergens en zien het wel verder. Maar goed, er lag een plan dit keer. We zouden en gingen op 'reminiscentiereis'. Een mini boerencamping met-zonder wc brillen, en met-zonder eigenlijk niks. Bomen, stenen, krekels en een hittegolf. Noem het maar niks. Terug naar daar waar ik zo ongeveer mijn hele jeugd iedere zomer gelukkig was, vissen ving, dammen bouwde, eerste verliefdheden ervaarde. En 1 van die vakantie fling’s werd een jaar of 10 later mijn grote liefde, dus ja we moesten een keer terug om te mijmeren.
En die grote liefde reedt zo ongeveer in 1 streep van Gouda naar de Ardèche. Daar doet die Sunrise dan ongeveer 20 uur over, maar dat deed ie dus wel. En op de terug weg geschiedde het wederom probleemloos. Hoppa!
Affin, terug naar dit voorjaar. Plannen genoeg. Weekendje hier, festivalletje daar en een paar weekjes onbezorgd op vakantie met Sunny. We hadden er weer niet te stuiten zin an. En oh ja, dat APK’tje nog even plannen, geen probleem. Sunrise is on fire.
Fast forward naar de dag van de keuring. Murw door wederom een hittegolf slurp ik aan een koud drankje terwijl mijn meneer binnen loopt. Zijn gezicht is bedrukt en in zijn hand een brief, met wat later blijkt een enorme waslijst aan gedoe. Als in een slechte droom hoor ik hem dingen zeggen als “Sunrise is afgekeurd”, “Dit gaat veel kosten!”, “De garage heeft geen tijd..” en “Misschien moeten we iets anders regelen voor Rock Werchter.”. Vooral die laatste zin zorgt voor een acute en intense kortsluiting in mijn brein, grenzend aan een lichte paniekaanval. Ik stel een miljoen vragen, waar ik niet echt een antwoord op verlang. Ze vormen meer een soort ontkenning van de feiten.
Na ontkenning volgt boosheid. Na de boosheid volgt somberte en machteloosheid. Ik besef me dat ik in anderhalf uur een soort rouwprocesje doorloop. De volgende dag kijk ik op camperverhuur sites en zie prijzen waar ik doodongelukkig van wordt en besef ik me dat ik ook echt helemaal niet blij wordt van de andere campers. Ik wil mijn eigenste vertrouwde claustrofobische Sunrise alkoofbed en Porta Potti plee mee. Maar ja, ik kan wel van alles willen. Zolang ik niet kan lassen of een dynamo vervangen heb ik bar weinig in te brengen.
Gelukkig voelt manlief hetzelfde en besluit zelf maar een begin te maken aan de eindeloze kluslijst in de hoop op een wonder. De garage blijkt niet echt behulpzaam. Sterker nog na de APK start en rijdt hij nu ook niet meer goed... Al vloekende kan manlief de camper achteruit rollend nog net op de parkeerplaats bij de garage terug krijgen.
Ik vraag hem mij maar geen updates meer te geven, ik kan het niet aan. Terwijl hij voor de garage in de bloedhitte staat te morrelen, wekt ons Sunny wat interesse in de buurt. Een kennis van Robert die toevallig bij de garage woont zwicht voor Sunrise, de zwetende man en onze deadline, hij biedt zijn eigen helpende handen aan, maar kent ook nog wel iemand die misschien ‘iets’ voor ons kan betekenen.
Met gevaar voor eigen leven, hortend en stotend, krakend en piepend komt Sunny aan in Reeuwijk bij die 'iemand' voor ‘iets’. Het blijkt een reddende engel te zijn, genaamd Ruud. In zijn garage wacht een lief blauw T2’tje op een opknapbeurt en liggen genoeg spullen om een leven lang mee te sleutelen. Een liefhebbende vakman dus, die ook nog eens kan lassen. Avond aan avond wordt er gelast, getimmerd, gesleuteld, gepuft, geploeterd en gebikkeld. Er komen doosjes met voor mij volslagen onbekende en mysterieuze artikelen binnen, maar zij weten dan precies wat er mee te doen. Ik vind het een gave. Harry Potter eat you’re heart out.
2 weken later is een her-testmoment. Klamme handjes, want hij rijdt nog niet écht je van het. Het gebuffel van de mannen wordt nog niet beloond, want hij komt niet door de remtest. Ik vloek, maar de mannenhebben vertrouwen en de grote hulp offert nog wat van zijn zuurverdiende vakantie uren op. Er wordt nog wat gelast en afgesteld en daar gaan ze weer, op naar de keurder, die inmiddels ook wel gecharmeerd is van de oranje- bruine rakker. Na wat korte testjes en een vleugje ‘we see it true the fingers’, wordt een felbegeerd RDW briefje overhandigd. Ik hoor een engelen gezang.
Opgelucht kan ik weer mijmeren over ons festival in onze camper. Dat gevoel; ain’t nothing like it!
Hulde, eeuwige dankbaarheid en bewonderings-cuddo’s naar de mannen die het waarmaakten.
Tot snel!
