Zondag, eind van de middag. 2 kleine mensjes met een meltdown. 1 schreeuwt, 1 huilt. Ze vliegen elkaar in de haren om een legoblok (waar er nog 385 van in huis zijn, maar dat lijkt geen van hen nu ook maar iets te interesseren). Met mijn volwassen brein kan ik hier geen legitieme verklaring voor vinden, noch een oplossing. Hongerklop, groeipijn, kolder in de kop, schiet mij maar lek.
Wat ik wel weet: het is weekend 3 dat vader klust en moeder zorgt. Of daar een poging toe doet, die op dit moment niet echt succesvol lijkt.
Moeder schreeuwt nu ook. En wel de richting van de camper. 'Je moet NU naar binnen komen!!'. Maar dan waarschijnlijk iets dwingender en bozer, dan je je nu voorstelt.
'Ja maar nog ff dit dinge-'. 'NEE! Dus NU.'
Hij besluit wijselijk maar niet meer tegen te sputteren. Er worden knuffels uitgedeeld en het kroost wordt gevoederd, waarmee de storm wordt bestreden. Dan leggen we de kinderen in bed en praten. We concluderen dat we losers zijn. Losers die voor de zoveelste keer in dezelfde valkuil zijn gestapt.
Voor we aan deze camper upgrade begonnen spraken we af: tranquilo, het moet wel een beetje leuk blijven.
Het is maar een camper.
En dus tussen het klussen door ook tijd voor elkaar, leuke dingen en wat rust. Anders gaat het zijn doel voorbij. Een camper dient immers vooral aan de ontspanning bij te dragen, nietwaar!?
Iedere klusser kent regel 1 van verbouwen wel: het is áltijd veel meer werk dan je denkt. En regel 1a: dat geeft dus automatisch stress. En regel 1b: halverwege stoppen met een klusje om even te ontspannen, DAT ONTSPANT DUS NIET.
En voor klussen met kinderen gelden ook nog wat algemene bekendheden. Ze helpen niet door altijd te willen helpen; ze maken kunstwerken op plekken waar je liever geen kunstwerken had gezien en ze doen een niet- geringe aanslag op je productiviteit, geduld alsmede je concentratievermogen.
Je zou kunnen verwachten dat wij reeds op de hoogte zouden zijn van deze feiten. We verbouwde ooit een woning én al eerder een camper en zijn sedert 5,5 jaar ouders. Maar nee hoor. We stonken er gewoon wéér in. Sukkels.
Uitgeblust en teleurgesteld in onszelf herzien we ons plan. Het is nou eenmaal niet 'maar een camper'. Het is onze geliefde Sunrise.
Dus we maken betere afspraken. In het weekend allebei een dag klussen en allebei een dag met de kindjes en minimaal 1 familie activiteit.
De Sunrise loopt niet weg.
En zo glijden we nu gelukkig een fase in die iets meer voldoening begint te geven. Enkele dingen zijn zelfs af te noemen. Er begint een vaag licht te schijnen aan het einde van operatie Sunrise (deel 65). Daarmee begint de klus-stress langzaam plaats te maken voor een beetje voldoening.
En wij doen hard ons best om niet te kijken naar wat er allemaal nog moet, maar vooral naar wat er al is verzet. Oordeel zelf of het een dit het allemaal waard is, wij zijn er al wel uit.
Volgende keer in dit blog: hoe je naait, met een kapotte naaimachine; hoe je een waterslang niet te kort af moet knippen, hoe je een alkoof trotseerd en hoe je je verf- trots opzij zet. Stay tuned.
Peace-out, Janneke
