Alive and kickin'

De laatste blog hier stamt uit een andere tijd. Een tijd waarin op vakantie gaan naar Zweden en Denemarken nog de normaalste zaak van de wereld was (als je dan tenminste genoeg knaken en reislust had). Een tijd waarin je enige camping-hygiëne-zorgen waren of de staat van het camping sanitair enigszins 'doable' was en wanneer een goed moment was voor een nummer 2. Een tijd waarin mondkapjes alleen voor rare Japanners waren of op z'n hoogst zo'n ding wat je opdeed als je een deur stond te schuren. 

Little did we know back then...

Wat wij in die tijd ook nog niet wisten, was dat we op de terugreis uit Zweden een ieniemienie extra mensje mee terug namen. Ik vond het al zo vreemd dat ik op heenweg totaal niet wagenziek was en terug groen en geel zag. 
Inmiddels banjert hier een potige peuter rond, die vrolijk "BENKER, KANSIE!" (camper, vakantie!) roept als hij de Sunrise ziet. Hartje voor dat.

In deze introductie leest u 2 redenen voor de situatie waarin wij ons nu bevinden. Ik schets een leeg getrokken Sunrise, een berg sloophout, schimmelplekken en kapot vinyl. Daarnaast 2 volwassen eigenaren die door de bomen (of het multiplex) het bos niet meer zien. Om hen drentelen 2 kleine mensjes die staan te springen om bij deze verbouwing 'hellepen' (sta ons bij). 

Resumé; hoogste tijd voor een blog.

Waar was ik? Juist, 2 redenen voor een verbouwing; 

Reden 1: 2 jongens is meer dan 1. En als ik 1 ding heb geleerd de afgelopen jaren als moeder is dat zo'n klein hulpeloos baby'tje (dat genoeg heeft aan een bedje van max 60 cm) in no-time is veranderd in een wezen dat op wonderbaarlijke wijze minimaal ieder half jaar een schoen- én broekmaat groter aan moet. Alhoewel het nog aardig ging met onze grote jongen op een bankje en de kleine in de klapbox (zie deze blog), is het te verwachten dat dit systeem de Sunrise niet overleeft.

Reden 2: hoewel we dus weten dat verbouwen een onvermijdelijk feit is, redde we ons eerder nog prima met een knap staaltje uitstelgedrag. We gingen lekker in het Nederlandse landschap op pad en deden net alsof de aanstaande camper verbouwing en de coronacrisis niet bestonden. Kop in het zand, prima 'hier en nu' methodiek.
Zo ook hemelvaart-weekend, een week geleden. Beide lekker vrij genomen en alleen nog een mooi plekje zoeken. Wisten wij veel dat blijkbaar heel Nederland de behoefte had om in de regen te gaan zitten blauwbekken op de camping.  Na ongeveer iedere iets kleinere camping in Nederland tevergeefs om een plekje te hebben gebedeld, waren we er klaar mee. Dan blijven we maar thuis. Dit vormde wel een klein smetje op het gebied van uitstel excuses, dat dan weer wel... 

De man liet het zich geen 2 keer zeggen en stripte de halve camper. De vrouw liet het, al was het met licht weemoed en serieuze twijfels, maar gebeuren. 

En na een wat onrustige nacht, begonnen er toch iets te broeien. Creativiteit noemen ze dat denk. Want een lege camper = nieuwe opties en kansen. Sunrise verdient ook best weer wat good old interieur pimp lovin'. Ze is immers pas 44 lentes jong, motorisch Alive and Kickin' en straks weer om door een (retro) ringetje te halen.

En zo werd er een moodboard gefrutseld en technische details door gesproken, maar er werd vooral veel wederzijds moed ingepraat. Met succes.

De slechte (lees volledig rotte stukken hout) zijn inmiddels vervangen en het cheap ass vinyl vloertje werd geüpgraded naar een puik laminaat'je. En dat alles zonder relatiecrisis of meltdowns van noemenswaardige aard. En daar is deze eigenaar best een beetje fier over, dat mag u best weten lieve lezer.

Ik zal proberen om jullie wat updates te geven van onze missie om ons geliefde Sunny weer helemaal 2021 (met een vleugje 1977) te maken. Zowel hier als op the gram. En dan misschien deze zomer weer eens wat buitenlandse avonturen te posten, zou dat voor ons allen geen goed nieuws zijn????

Peace and love, Janneke ✌💜