Sleutel bij de buren voor de plantjes?
Check.
Gas uit?
Check.
Camper volgepropt?
Check.
1000 dingen om het kind te vermaken onderweg?
Check.
Check.
Gas uit?
Check.
Camper volgepropt?
Check.
1000 dingen om het kind te vermaken onderweg?
Check.
De navigatie staat in noordelijke richting. De motor start met wat tegenzin, maar al snel laten we ons huis, de straat en de stad achter ons.
Normaal gesproken hét moment dat je alle sores achter je laat.
Normaal gesproken hét moment dat je alle sores achter je laat.
Het lukt mij niet.
Ik doe braaf wat ik hoor te doen. Schenk koffie in, deel boterhammen uit, speel 'zoek de rode auto's' (x 1000) en betaal bij de tank. Maar hoeveel clichématige vakantie handelingen er ook volgen, het bijbehorende vakantiegevoel volgt niet.
Als we bij ons eerste tussenstopje een idyllisch meer aantreffen en een spontane zwemsessie inlassen is er wel een kort zen momentje. Maar helaas; al snel schiet er weer van alles door mijn hoofd. In die gedachten zit opvallend vaak het woordje 'moeten'. Daar ben ik me bewust van, maar het lukt me toch niet om deze gedachten achter me te laten.
De kilometers laten we ondertussen wèl achter ons. De Sunrise brengt ons naar een volgend plaatsje dat niet zou misstaan in een must-see vakantiegids. Een dromerig Deens vakantiedorp en een campingplaats met zeezicht, waar je (theoretisch gezien) 10 keer de radslag kunt doen zonder bij de buren te raken. De zon schijnt ook nog eens harder dan ik hebben kan, want ik blijk nog steeds niet in staat het allemaal binnen te laten komen.
De kilometers laten we ondertussen wèl achter ons. De Sunrise brengt ons naar een volgend plaatsje dat niet zou misstaan in een must-see vakantiegids. Een dromerig Deens vakantiedorp en een campingplaats met zeezicht, waar je (theoretisch gezien) 10 keer de radslag kunt doen zonder bij de buren te raken. De zon schijnt ook nog eens harder dan ik hebben kan, want ik blijk nog steeds niet in staat het allemaal binnen te laten komen.
Gelukkig zijn en ontspannen. Zélfs als alle omstandigheden er zijn om die emoties te voelen, is het voor mij geen vanzelfsprekendheid. Sterker nog, hoe zonniger de omstandigheden, hoe duidelijker het contrast is met wat er bij mij van binnen gaande is. Ik frustreer me er over dat ik niet in staat ben de knop om te zetten:
Ik moet nog 1000 dingen voor mijn werk. Ik moet nu bedenken wat we zo eten. Ik moet een leukere moeder zijn. Ik moet een plan maken voor deze vakantie. Ik moet nadenken over mijn carrière. Ik moet een planning maken voor onze klusjes...
En zo zou ik nog wel een uurtje door kunnen gaan. Met gemak. Maar dan haken jullie af, want wat bèn ik toch een zeikerd. Daar moet ik trouwens ook iets aan doen.
Dit laatste krijg ik pijnlijk bevestigd van mijn ega, die mij niet zo'n gezellige reisgenoot vindt.
Dit laatste krijg ik pijnlijk bevestigd van mijn ega, die mij niet zo'n gezellige reisgenoot vindt.
Nét voor we een volgend plaatsje willen aandoen valt de kleine blonde wervelwind ook nog eens een gat in zijn kop tegen onze Sunny. Het loopt goed af, in het ziekenhuis met een pleister en een ijsje, maar ik huil harder dan nodig is.
Er komt narigheid uit.
Omdat ik recent een miskraam heb gehad en de wereld maar doordraait. Omdat ik niet weet wat ik met dat gevoel aanmoet. Omdat ik niet goed kan uiten wat ik dan eigenlijk voel. Omdat ik me veel te druk heb gemaakt over werk, huis en camper. Omdat de zon schijnt en het vakantie is en dan hoor je blij te zijn. Punt.
Aha. Daar komt een aap uit de mouw. Het mag er allemaal niet zijn. Maar het is er. En mag ik niet, net als zoonlief, gewoon hard huilen tot het echt over is!?
Een dag later. Kind doet een slaapje. Het is 30 graden. Ik lig onder een boom en denk alleen 'ik hoor vogels, wat een lekker briesje' en 'ik doe heeel even mijn ogen dicht'....
Als ik een uur later wakker wordt, is er even niks. Ik voel geen moeten meer. Alleen een enorme moeheid. En dat mag er zijn, ik laat het toe. Er is minder spanning. En dat wat er nog is, is oké. Onbelangrijk wat anderen vinden.
Weer iets minder om je druk over te maken.
Weer iets minder om je druk over te maken.
Check.
Mocht je nu denken: wat heeft dit alles met de camper te maken? Nou, het grote bruin/oranje gevaar heeft er (mede) voor gezorgd dat ik mijn strategie van doordraven niet meer kon toepassen. Waarvoor dikke dank Sunrise. En als we toch bezig zijn: bedankt wonderschoon Denemarken; veel dank groot langharig mens en mooi klein mensje met het gaatje in je kop.
Èn een bedankje voor mezelf, omdat ik ergens in Scandinavië de ballen heb gevonden dit op te schrijven en te delen.
Èn een bedankje voor mezelf, omdat ik ergens in Scandinavië de ballen heb gevonden dit op te schrijven en te delen.
En weer popt er een liedje in mijn hoofd op. (Dit keer van het minder foute soort ;)
Tell me how to be in this world
Tell me how to breathe in and feel no hurt
Tell me how 'cause I believe in something
I believe in us
Tell me how to breathe in and feel no hurt
Tell me how 'cause I believe in something
I believe in us
James Bay- Us
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Je kunt nu reageren zonder account